Super Mario: Druga Strona Medalu

Znanym, ale rzadko wykorzystywanym w grach wszelkiego rodzaju, jest motyw odwrócenia perspektywy. Jak wiadomo najczęściej wcielamy się w „tych dobrych” walcząc przeciwko „tym złym”. Od czasów Dungeon Keepera wiadome jednak jest, że bycie złym też jest dobre. W grze Super Mario: Druga Strona Medalu jesteśmy za to tymi złymi, którzy mają naprawdę dobre twarze. Wykonana na konkurs Twierdzy RPG Makera, gra jest produkcją niezbyt długą, dobrze zrobioną, oraz pokazującą inne podejście do tworzenia w RM. Z tego powodu jest to tytuł wart choćby krótkiej uwagi.

Na początku mamy piękną krainę grzybków, gadów oraz bomb. Potem okrutne nemezis tej krainy, Mario hydraulik, niszcząc wszystko i wszystkich na swojej drodze, pragnie zdobyć monety oraz przeżyć wspaniałe przygody. Przeciwko temu sadystycznemu potworowi występuje Goomba który postanawia skończyć z nim raz na zawsze. Chodząc po świecie Goomba zbiera monety, sojuszników oraz wiedziony chęcią zemsty wychodzi na spotkanie z hydraulikiem. Fabuła jest prosta i nie wymaga od nas większego myślenia. Wystarczy iść do przodu i bić co popadnie. Co prawda kieruje nami motyw zemsty za zniszczoną wioskę oraz śmierć ojca, ale kto by się przejmował rozterkami krzemowej duszy bohatera.

Grywalność SM stoi na dobrym poziomie. W czasie gry chodzimy sobie po mapie, a po spotkaniu nieprzyjaciela dochodzi do walki w czasie której możemy atakować lub bronić się. Po zwycięstwie otrzymujemy monety, a za każde sto otrzymujemy dodatkowy poziom który zwiększa liczbę naszych punktów życia, co pomaga w dalszych walkach. Monety możemy także uzyskać chodząc po mapie i pukając w tajemnicze skrzynki, a podróż między krainami urozmaicają nam rury, dzięki którym dojść możemy do innych ciekawych lokacji.

Autorów gry warto pochwalić za grafikę i udźwiękowienie. Grafika jest bardzo dobra i pomaga w budowie klimatu gry. Wspomagają ją także ciekawa muzyczka, przywodząca na myśl miłego hydraulika. Dodatkowo mamy także dźwięki walki, które częściowo pomagają nam pokonać nudę, choć z czasem potrafią nużyć. Pomimo dobrego wykonania wizji, dźwięku i mechaniki, gra posiada parę wad. Dotyczą one głównie monotonii jaka występuje w czasie walk oraz braku jakoby czegoś poza głównym wątkiem (sama gra jest prosta jak jelita i na dodatek krótka). Ponieważ jednak nie jest to produkcja typowo RM-owa, bo zrobiona na konkurs, to można przymknąć na te wady oko. Pomimo wad, warto poznać Super Mario: Drugą Stronę Medalu ze względu na ciekawy pomysł i całokształt.